Połonina Caryńska jest na tyle znanym miejscem w Bieszczadach, że nie ma co o niej pisać. Ponarzekam sobie natomiast na pewien inny temat. Nie za piękną mamy jesień dla fotografujących w tym roku. We wspomniane miejsce wybierałem się wyłącznie w celach relaksowych, widząc jakie paskudne powietrze utrzymuje się od wielu dni (dla nie-fotografów ładna pogoda) nie miałem nawet ochoty zabierać ze sobą aparatu. Byłby to oczywiście grzech niewybaczalny ale o tym w następnym wpisie. Mojej frustracji dopełnił widok kolorów liści w samych Bieszczadach. Zamiast feerii żółci, brązów i czerwieni moim oczom ukazały się w przewadze szarobure, często zeschłe już liście. Z miejsca wróciły wspomnienia sprzed lat wspaniałych jesiennych górskich krajobrazów nie tylko Bieszczadów ale także Pienin, Gór Choczańskich, Mełaj Fatry a zwłaszcza Tatr z soczystymi liśćmi jarzębiny,  jednej w kolorze czerwieni, drugiej pomarańczowym, trzeciej żółtym a wszystkie obok siebie. A w tym roku ? Jak spotkałem gdzieś jarzębinę to nie było po co wyciągać aparatu. Niestety do fotografii krajobrazowej trzeba mieć sporo szczęścia (i  umieć przewidywać), idealne warunki na dalekie plany zdarzają się w naszym klimacie tylko kilka razy w roku. A jesienią jeszcze trudniej. Po pierwsze barwy liści zależą od pewnych uwarunkowań pogodowych, m. in. od przymrozków we włąściwym czasie i niezbyt mocnych – w tym roku jesień w Bieszczadach załatwił mróz -6 stopni C. Koniec końców żeby zrobić świetnie jesienny pejzaż musi być łaskawa przyroda (a nie każdego roku tak jest), właściwy dzień z dobrą przejrzystością powietrza a przy tym musimy znaleźć się akurat w interesującym miejscu… Ot jakie to proste…