Wawrzynek wilczełyko Daphne mezereum – ponoć jest pierwszym kwitnącym w naszym kraju krzewem, tak więc już tydzień temu wybrałem się na poszukiwanie wiosny. Mimo iż miałem potwierdzone informacje, że wawrzynek jeszcze z pąków nie wychodzi to wolałem sprawdzić „moje miejsce” (gdzieś w gminie Pilzno) bowiem wydaje mi się ono być cieplejszym stanowiskiem. Zanim ukazał się on moim oczom, do moich nozdrzy doleciał słodki zapach jego kwiatów. Woń ta jest jednak bardzo zwodnicza bowiem cała roślina jest silnie trująca, dla dziecka już 1-2 owoce (a są one ładne) mogą być śmiertelne, tak więc żartów nie ma. Nawet sam kontakt z rośliną może spowodować nieprzyjemne skutki na skórze lub błonach śluzowych takie jak pęcherze i owrzodzenia. Tę właściwość wykorzystywali dawniej żebracy do wyłudzania datków. Roślina nie jest szkodliwa dla zapylających ją owadów jak i ptaków które rozsiewają jej nasiona.

Nazwa Daphne wywodzi się z dawnego mitu greckiego. Otóż nimfa noszące to właśnie imię, broniąc się przed natarczywymi zalotami Apolla, poprosiła Matkę Ziemię o pomoc. Ta z kolei zamieniła Daphne w krzew laurowy a według innych w wawrzynka właśnie.

A więc już zakwitł! I nie myliłem się, jeszcze trochę zmagań z krzakami zarastającymi drogę i pokazały mi się pierwsze okazy. Muszę przyznać, że nie jest łatwy w wypatrzeniu w lesie mimo kwitnienia. Mały rekonesans i doliczyłem się około 20. okazów. Nie było jednak łatwo, co to to nie, fotografia łatwą rzeczą nie jest. Po prostu musiałem się najeździć za odpowiednim światłem, kilka razy wróciłem o niczym. Tak więc takie to „kwiatki”.

Krzew nie jest wysoki, dorasta najwyżej 1 metra ale najczęściej jest znacznie mniejszy. Jest rzadki, w Polsce podlega ścisłej ochronie.